علت پرخوری عصبی

1. عوامل بیولوژیکی

• ژنتیک: تحقیقات نشان داده‌اند که پرخوری عصبی ممکن است در خانواده‌ها شایع‌تر باشد، که به این معنی است که ممکن است عوامل ژنتیکی نقش داشته باشند.
• اختلالات شیمیایی مغز: تغییرات در مواد شیمیایی مغز، مانند سروتونین و نوراپی‌نفرین، می‌تواند در ایجاد اختلالات خوردن نقش داشته باشد.
• هورمون‌ها: تغییرات هورمونی، به ویژه در دوران بلوغ، می‌تواند تأثیرگذار باشد.

2. عوامل روانی

• مشکلات روحی و روانی: اضطراب، افسردگی و اختلالات دیگر می‌توانند به بروز پرخوری عصبی کمک کنند.
• تصویر بدنی منفی: افراد مبتلا به پرخوری عصبی معمولاً نگرش منفی به بدن خود دارند و از ظاهر خود ناراضی هستند.
• تنش‌های عاطفی: مشکلات در مدیریت احساسات، استرس، و فشارهای عاطفی می‌تواند منجر به الگوهای ناسالم خوردن شود.

3. عوامل اجتماعی و فرهنگی

• فشارهای اجتماعی و فرهنگی: رسانه‌ها و فرهنگ معاصر می‌توانند استانداردهای غیرواقعی زیبایی و تناسب اندام را ترویج کنند که بر روی خودتصویر و رفتارهای غذایی تأثیر می‌گذارند.
• فشار از سوی خانواده و دوستان: انتظارات و فشارهای خانوادگی و اجتماعی در مورد ظاهر و وزن می‌تواند به بروز این اختلال کمک کند.
• نقش گروه‌های اجتماعی: عضویت در گروه‌های اجتماعی که به زیبایی و لاغری اهمیت می‌دهند نیز می‌تواند عامل مؤثری باشد.

4. عوامل تجربی و محیطی

• تجربیات آسیب‌زا: تجربیات آسیب‌زا مانند سوءاستفاده جسمی یا روانی در دوران کودکی می‌تواند به بروز این اختلال کمک کند.
• تغییرات بزرگ زندگی: تغییرات عمده در زندگی، مانند انتقال به مدرسه جدید، جدایی یا از دست دادن نزدیکان، می‌تواند عوامل تحریک‌کننده باشد.

روش های درمان پرخوری عصبی

1. درمان روانشناختی

درمان شناختی-رفتاری (CBT): یکی از مؤثرترین روش‌های درمانی برای پرخوری عصبی است. CBT به فرد کمک می‌کند تا الگوهای تفکر و رفتارهای ناسالم خود را شناسایی و تغییر دهد، و به مدیریت استرس و بهبود تصویر بدنی بپردازد.

درمان بین فردی (IPT): این درمان بر بهبود روابط بین فردی و مدیریت مشکلات اجتماعی تمرکز دارد. درمان IPT به فرد کمک می‌کند تا مسائل اجتماعی و ارتباطی خود را شناسایی و حل کند که می‌تواند به کاهش رفتارهای پرخوری کمک کند.

درمان خانواده: در برخی موارد، درمان خانواده می‌تواند به ویژه برای نوجوانان و جوانان مؤثر باشد. این نوع درمان شامل آموزش خانواده‌ها در مورد اختلال و کمک به بهبود ارتباطات و حمایت عاطفی است.

2. درمان دارویی

داروهای ضدافسردگی: داروهایی مانند مهارکننده‌های بازجذب سروتونین (SSRIs) می‌توانند در کاهش علائم پرخوری عصبی و بهبود وضعیت روحی و روانی مؤثر باشند. این داروها ممکن است به کاهش رفتارهای پرخوری و بهبود وضعیت افسردگی و اضطراب کمک کنند.

3. تغییرات در سبک زندگی

تغذیه و رژیم غذایی: مشاوره با یک متخصص تغذیه می‌تواند به ایجاد الگوهای غذایی سالم و متعادل کمک کند و به فرد آموزش دهد که چگونه به طور صحیح و منطقی غذا بخورد.

ورزش منظم: انجام فعالیت‌های ورزشی منظم می‌تواند به بهبود وضعیت روحی و جسمی کمک کند، اما باید به صورت متعادل و تحت نظارت انجام شود تا از تبدیل آن به یک رفتار آسیب‌زا جلوگیری شود.

4. پشتیبانی اجتماعی

گروه‌های پشتیبانی: پیوستن به گروه‌های پشتیبانی که در آن‌ها افراد با تجربیات مشابه گرد هم می‌آیند می‌تواند به فرد احساس حمایت و درک بیشتری بدهد و به تبادل تجربیات و استراتژی‌های مقابله‌ای کمک کند.

5. آموزش و آگاهی

آموزش در مورد اختلال: آموزش در مورد پرخوری عصبی، علائم آن و تأثیرات آن بر سلامت جسمی و روانی می‌تواند به فرد کمک کند تا درک بهتری از وضعیت خود داشته باشد و انگیزه‌ای برای بهبود پیدا کند.

6. مدیریت استرس و مهارت‌های مقابله‌ای

آموزش تکنیک‌های آرام‌سازی و مدیریت استرس: تکنیک‌هایی مانند مدیتیشن، یوگا و تمرین‌های تنفسی می‌تواند به کاهش استرس و بهبود سلامت روانی کمک کند.

عوارض پرخوری عصبی

• مشکلات دندان و لثه: استفراغ مکرر می‌تواند باعث آسیب به مینای دندان شود و به فرسایش و پوسیدگی دندان‌ها منجر گردد. التهاب و عفونت‌های لثه ممکن است به دلیل استفراغ مکرر ایجاد شود.
• اختلالات گوارشی: استفراغ مکرر می‌تواند منجر به التهاب مری (مریودنژیت) و زخم‌های مری شود. استفاده از ملین‌ها به‌طور مکرر می‌تواند باعث مشکلات گوارشی مانند یبوست شدید شود.
• درد شکم و سوءهاضمه: اختلالات گوارشی ناشی از پرخوری و استفاده از ملین‌ها ممکن است منجر به درد شکم و سوءهاضمه شود.
• اختلالات قاعدگی: تغییرات هورمونی ناشی از اختلالات غذایی می‌تواند منجر به قطع قاعدگی یا قاعدگی نامنظم شود.
• مشکلات هورمونی: استفراغ و مصرف ملین‌ها می‌تواند منجر به عدم تعادل الکترولیت‌ها (مانند پتاسیم و سدیم) شود که ممکن است مشکلات قلبی و عضلانی ایجاد کند.
• کاهش وزن و نوسانات وزن: تغییرات مکرر در وزن بدن به دلیل پرخوری و رفتارهای جبرانی می‌تواند به مشکلات جسمی و روانی منجر شود.
• اضطراب و افسردگی: احساس گناه، شرمندگی و اضطراب ناشی از اختلال می‌تواند به افسردگی و سایر مشکلات روانی منجر شود.
• تصویر بدنی منفی: افراد مبتلا به پرخوری عصبی معمولاً نگرش منفی به بدن خود دارند و ممکن است به طور مداوم نگران ظاهر و وزن خود باشند.
• اختلالات خواب: استرس و نگرانی‌های مربوط به اختلال ممکن است منجر به مشکلات خواب، مانند بی‌خوابی یا خواب ناآرام، شود.
• مشکلات اجتماعی و روابط: مشکلات مربوط به اختلال می‌تواند به روابط اجتماعی و خانوادگی آسیب بزند و منجر به انزوای اجتماعی شود.
• مشکلات قلبی: عدم تعادل الکترولیت‌ها و فشار به بدن به دلیل استفراغ مکرر و استفاده از ملین‌ها می‌تواند به مشکلات قلبی، از جمله ضربان قلب نامنظم و حتی نارسایی قلبی منجر شود.
• مشکلات استخوانی: کمبود مواد مغذی و ویتامین‌ها می‌تواند به تحلیل استخوان‌ها و پوکی استخوان منجر شود.
• مشکلات کلیوی: استفاده مفرط از ملین‌ها و عدم تعادل الکترولیت‌ها می‌تواند به مشکلات کلیوی، از جمله سنگ کلیه و نارسایی کلیوی، منجر شود.