به گزارش ایسنا، در افتتاحیه نمایشگاه انفرادی مجسمه‌های آرزو آزادی، جلسه نقد و بررسی آثار نیز با حضور هنرمندانی از جمله عباس مجیدی، جعفر نجیبی، اکبر نیکان‌پور، آصف ابراهیمی، کامبیز برنجی و مهناز پسیخانی برگزار شد.
در آثار این نمایشگاه شاهد یک نگاه فانتزی هستیم
در ابتدای نشست، عباس مجیدی (مجسمه‌ساز)، در سخنانی گفت: «اطلاق عنوان هنر بدوی، حاصل تفکرات تاریخ هنریِ قرن نوزده و بیست میلادی است، اما فراموش نکنیم زندگی انسان با هنر توامان بوده است. اگر به دیوارهای غارها نگاه کنیم و اگر به اشکال نقش بسته بر روی این دیوارها دقت کنیم، می‌بینیم این نقوش به عنوان اولین نمودهای هنر هستند. این اشکال به شدت کودکانه، برگرفته از زندگی غارنشینان هستند. آنچه بعدها تحت عنوان قواعد مدرن یا کلاسیک به هنر اضافه شد، مربوط به دوره خاصی از تاریخ است که خود را در نسبت با گذشته تعریف می‌کند. اِشکال آنجاست که ما در مورد هنر کلاسیک یا مدرن صحبت می‌کنیم؛ ولی در مورد هنرِ گذشته تحت عنوان هنر قدیم یاد می‌کنیم؛ در حالی که اگر یک بازنگری درستی داشته باشیم اصلاً بحث قدیم و جدید مطرح نیست، مهم این است که ما چگونه بر اساس نیازها و خواسته‌های خودمان فارغ از تمامی پارادایم‌ها عمل می‌کنیم. این نگرانی به هیچ وجه وجود ندارد که آیا ما با کارمان رفتار کلاسیک می‌کنیم یا رفتار امروزی.»
این مجسمه‌ساز با اشاره به آثار آرزو آزادی در این نمایشگاه اضافه کرد: «امتیاز این آثار، بکر بودن و تجربه خودآموختگی و شکلی از بدویت در آنهاست. ما نگاهی فانتزی را در این کارها شاهد هستیم که ناشی از دقت هنرمند است که تصویر را در مقام تصویرگر درک و آن را در قالب مجسمه پردازش کرده است.»
آزادی یک هنرمند خودآموخته است
مهناز پسیخانی (نقاش) نیز در این نشست درباره مجسمه‌های آزادی گفت: «من کارهای آرزو را در کارگاهش دیده بودم. او از خودش به عنوان هنرمندی خودآموخته نام می‌برد. به اعتقاد من، فرق هنرمند خودآموخته با هنرمندی که استاد دارد در این است که استاد، لقمه را دور سر می‌چرخاند و به شاگرد می‌دهد تا وارد دهان کند؛ ولی یک هنرجوی خودآموخته، در کارش صریح است. آنچه می‌خواهد را مستقیم وارد دهان می‌کند و مستقیم پیام را به بیینده می‌دهد. بیننده اثر هنرمندی که تحت نظر استاد بوده، چه بسا نمی‌فهمد که آن هنرمند چه کار کرده و چون نمی‌فهمد چه کاری کرده، اذعان من کند که نمی‌تواند مشابه آن اثر را اجرا کند؛ این در حالی است که همین بیننده، به محض تماشای کار یک هنرمند خودآموخته می‌گوید چقدر انجام این کار آسان است و من هم می‌توانم این اثر را بسازم! از همین رو با آن اثر ارتباط برقرار می‌کند. در کار آرزو ما شاهد آن هستیم که بیننده با اثر ارتباط مستقیم برقرار می‌کند.»
این هنرمند نقاش درباره مشخصه اصلی این نمایشگاه افزود: «بزرگ‌ترین ویژگی این نمایشگاه، تعداد کارهاست که خیلی زیاد است. تنها عیب این هنرمند آن است که او از این مزیّت بزرگ استفاده نکرده و کارها را پراکنده کرده است. من در کارگاه هنرمند دیدم که همه آثار را روی هم ریخته است؛ در حالی که ما شاهد یک جمعیت بزرگ از انسان و حیوان هستیم، انسانی که شبیه حیوان است و حیوانی که به انسان شباهت دارد. این تنوع، بسیار مغتنم و خوب است؛ اما ما در این آثار احساس تفرّد نمی‌کنیم.»
نظری درباره گردن و چهره مجسمه‌ها
اما در حاشیه این نمایشگاه، فؤاد نجم‌الدین ـ منتقد، پژوهشگر هنر و عضو هیأت علمی دانشگاه ـ در باب نگاه هنری این هنرمند بیان کرد: «گردن و چهره مجسمه‌های آزادی خصوصاً نوع برخورد او با گردن مجسمه‌ها برای من جالب است. این فرمیک بودن و ایستایی، به نحو خاصی صورت گرفته و همین، این کارها را از دیگر مجسمه‌ها متفاوت می‌کند و می‌توانم بگویم مشابه آن را ندیده‌ام. مواجهه هنرمند با حیوانات و تشبیه آنها به انسان‌ها یا تشبیه انسان‌ها به حیوان هم، برایم حائز اهمیت است. گویی در پس این آثار، کودکی نشسته و این آثار را می‌سازد.»
نمایشگاه آثار مجسمه آرزو آزادی تا ۱۹ دی ۱۴۰۳ ادامه دارد. علاقه‌مندان برای دیدن آثار می‌توانند به باغ موزه هنر ایرانی واقع در میدان تجریش خیابان شهید دربندی، خیابان دکتر حسابی مراجعه کنند. ساعت بازدید از این نمایشگاه هم از ۱۰ تا ۱۷ است.
انتهای پیام