هدف این مقاله بررسی عناصر کلیدی ترس در بازی‌های سبک وحشت و همچنین تاثیرات روانی و فیزیولوژیکی آنها بر بازیکنان است. با بررسی اینکه چگونه انتخاب‌های خاص در طراحی بازی، مانند طراحی صدا، جلوه‌های بصری و پویایی بازی، بر واکنش‌های ذهنی و جسمی بازیکن تأثیر می‌گذارند، می‌توانیم به درک عمیق‌تری از رابطه پیچیده بین بازی‌های ترسناک و مخاطبان آنها دست یابیم. علاوه بر این، ما به بررسی اثرات بلندمدت قرار گرفتن در معرض ترس حاصل از تجربه عناوین ترسناک می‌پردازیم و به مزایایی چون انعطاف‌پذیری عاطفی و خطراتی از جمله تشدید اضطراب یا حساسیت‌زدایی نسبت به ترس می‌پردازیم.

ترس یک پاسخ عاطفی از سوی انسان به تهدیدات درک شده است. حس ترس یکی از عوامل بقا و تکامل نسل بشر بوده و به عنوان یک مکانیسم حیاتی برای بقا، ما را وادار به واکنش مقابله یا گریز می‌کند. ترس در بدن تغییرات فیزیولوژیکی مانند افزایش ضربان قلب، میزان هوشیاری و تنفس ایجاد می‌کند و فرد برای مقابله را با تهدید یا فرار از آن آماده می‌کند. از نظر روانشناختی، ترس می‌تواند باعث افزایش هوشیاری و تمرکز بر تهدید شود‌‌، که اغلب منجر به ایجاد اضطراب یا رفتارهای اجتنابی خواهد شد. از نظر بیولوژیکی، آمیگدال (ناحیه‌ای از سیستم لیمبیک مغز) با تحریک هیپوتالاموس، نقش اصلی را در پردازش ترس ایفا می‌کند و باعث ترشح هورمون‎هایی مانند کورتیزول و آدرنالین می‌شود. این هورمون‌ها بدن را برای پاسخ به خطر با افزایش انرژی، هوشیاری و تمرکز آماده می‌کنند. درک زیربنای روانی و بیولوژیکی ترس برای درک نحوه واکنش افراد به محرک‌های تهدیدکننده، از جمله محرک‌هایی که در بازی‌های ترسناک هستند، ضروری است.

عناصر اصلی بازی‌های ترسناک

هسته اصلی هر بازی ترسناک، در توانایی آن حول ایجاد فضا و اتمسفر نهفته است. ترس در بازی‌های ویدیویی صرفاً مبهوت کردن بازیکن نیست، بلکه بیشتر در مورد دستکاری طیفی از نشانه‌های حسی، عاطفی و روانی برای برانگیختن یک حس پایدار ناراحتی و وحشت است. چندین عنصر کلیدی به این تجربه همه‌جانبه کمک می‌کنند، از محیط بازی و جلوه‌های بصری گرفته تا طراحی صدا و گیم‌پلی. درک این مولفه‌ها برای فهمیدن اینکه چگونه بازی‌های ترسناک به طور موثر از این عناصر استفاده و بازیکنان را در سطوح مختلف درگیر می‌کنند، ضروری است. حالا بیایید با تمام عناصر بازی‌های ترسناک آشنا شویم.

اتمسفر و محیط

عنصر اصلی ایجاد ترس در بازی‌های ژانر وحشت، محیط بازی است. این محیط خواه یک عمارت متروکه باشد یا جنگل مخوف و یا حتی یک دنیای پسا آخرالزمانی، به میزان قابل توجه‌ای به القای حس وحشت به بازیکنان کمک می‌کند. در بازی‌هایی مانند Silent Hill، از محیط نه تنها به عنوان پس زمینه، بلکه به عنوان یک جزء فعال داستان نیز استفاده می‌شود. مه، تاریکی و ساختمان‌هایی که در حال پوسیدگی هستند، همه و همه به گونه‌ای طراحی شده‌اند که احساس انزوا، ترس و آسیب‌پذیری را افزایش دهند. این عوامل بازیکنان را مجبور به مقابله با عوامل ناشناخته‌ و حرکت در مکان‌هایی می‌کند که احساس خطر و اتفاقات غیرقابل پیش‌بینی وجود دارد. پژوهش‌های روانشناس انگلیسی، سایمون بارون کوهن (Simon Baron-Cohen)، نشان داده‌اند محیط‌هایی که حرکت یا دید بازیکن را محدود می‌کنند، باعث افزایش درک او از درماندگی و ترس می‌شوند.

طراحی صدا

صدا یکی از قدرتمندترین ابزارها برای ایجاد ترس در بازی‌های ترسناک است. دستکاری نویز محیط، موسیقی و جلوه‌های صوتی یک تجربه حسی ایجاد می‌کند و باعث افزایش تنش می‌شود. صدای جیر جیر ناگهانی هنگام قدم زدن یا زمزمه‌هایی از ناله می‌توانند واکنش عاطفی بازیکن را برانگیزند. برای مثال در Resident Evil، استفاده از موسیقی متن وهم‌آور و سکوت مطلق در برخی قسمت‌ها، باعث ایجاد ترس در بازیکن می‌شد. تحقیقات نشان می‌دهند که صدا می‌تواند وضعیت عاطفی بازیکن را با القای اضطراب یا ناراحتی تغییر دهد و مسیرهای عصبی مرتبط با تشخیص تهدید را فعال کند.

هیولاها و عناصر بصری

هیولاها و عناصر بصری نقش مهمی در بازی‌های ترسناک ایفا می‌کنند. استفاده از موجودات عجیب و غریب، زشت و تصاویری که تقریبا هر انسانی از آن‌ها بی‌زار است، حس ترس بیشتری را نسبت به چیزهای شناخته شده القا می‌کند. بازی‌هایی مانند Dead Space و Amnesia: The Dark Descent روی عنصری مانند هیولاهای نفرت انگیز تمرکز دارند که نه تنها از نظر بصری آزاردهنده هستند، بلکه با بازیکن نیز به گونه‌ای تعامل دارد و احساس خطر و ترس را افزایش می‌دهد. علاوه بر این، نور کم محیط‌ و سایه‌‌ها با پنهان‌کردن جزئیات و ممانعت از دیدن چیزی که ممکن است در تاریکی کمین کرده باشد، به احساس آسیب‌پذیری و ترس می‌افزاید.

مکانیک‌های گیم‌پلی و عناصر بقا

وجود المان‌های بقا و ترس کنار هم، در ایجاد تنش بسیار کارا عمل می‌کند و نوعی ساینرژی به وجود می‌آورد. منابع محدود، مانند مهمات و اقلامی که برای بهبود سلامتی استفاده می‎‌شوند، بازیکنان را مجبور خواهد کرد تا محتاطانه بازی کند. این کمبود منابع، احساس درماندگی را ایجاد کرده و خسارات هر تقابلی را افزایش می‌دهد. Resident Evil و The Last of Us هر دو از این مکانیک‌ها برای افزایش آسیب‌پذیری بازیکن استفاده و شما را مجبور می‌کنند تا منابع خود را عاقلانه مدیریت کنید تا زنده بمانید. تنش دائمی، دانستن این موضوع که خطر ممکن است هر لحظه رخ دهد و ترس از تمام شدن منابع، بازیکنان را همیشه درگیر و هوشیار نگه می‌دارد.

Jump Scare در مقابل وحشت روانشناختی

در حالی که Jump Scare مشخصه بسیاری از بازی‌های ترسناک است، اما اغلب در کنار دیگر اشکال وحشت روانشناختی استفاده می‌شود. Amnesia: The Dark Descent نمونه بارز بازی‌ای است که در ایجاد تنش روانشناختی برتری دارد. سرعت آهسته بازی، همراه با عدم وجود جامپ اسکرهای مکرر، یک تجربه ترسناک روانشناختی ایجاد می‌کند که حتی ممکن است بعد از تجربه بازی هم در ذهن مخاطب باقی بماند. با این وجود، مطالعات نشان می‌دهند در حالی که جامپ اسکرها می‌توانند یک ترس و شوک ناگهانی ایجاد کنند، اما این وحشت روانشناختی است که تأثیر ماندگارتری بر مخاطب دارد.

این عناصر در مجموع پایه‌های ترس را در بازی‌های ترسناک تشکیل می‌دهند.

تاثیرات روانشناسی بازی‌های ترسناک

بازی‌های ترسناک فقط برای مبهوت کردن بازیکنان طراحی نشده‌اند. آنها برای برانگیختن طیف گسترده‌ای از پاسخ‌های روانی نیز ساخته می‌شوند که بر نحوه تفکر، احساس و رفتار بازیکنان تأثیر می‌گذارد. واکنش‌های شدید احساسی و روانشناختی به بازی‌های ترسناک هم از محتوای خود بازی‌ها و هم از ماهیت فراگیر رسانه‌های تعاملی ناشی می‌شود. این تاثیرات می‌توانند به طور قابل توجه‌ای بسته به بازیکن، نوع ترس و مکانیک‌های خاص بازی متفاوت باشند. درک این اثرات روانی برای فهم اینکه چگونه بازی‌های ترسناک می‌توانند بر بازیکنان تأثیر بگذارند، چه در کوتاه مدت و چه در دراز مدت، بسیار مهم است.

۱. افزایش اضطراب و استرس

یکی از تاثیرات بازی‌های ترسناک، تشدید اضطراب است. ترس‌های غیرمنتظره و وجود تهدیدات دائمی، حالتی از برانگیختگی ایجاد می‌کند که سیستم‌های پاسخ به استرس بدن را فعال خواهند کرد. تحقیقات دکتر دولف زیلمن (Dolf Zillmann)، استاد دانشگاه ویسکانسین، نشان می‌دهد که عدم قطعیت و غیرقابل پیش‌بینی بودن بازی‌های ترسناک به طور قابل توجه‌ای سطح استرس را افزایش می‌دهد و منجر به واکنش‌های فیزیولوژیکی مانند افزایش ضربان قلب و تنفس سریع می‌شود. برای برخی از بازیکنان، این حالت شدید برانگیختگی حتی پس از بازی کردن نیز ادامه می‌یابد، زیرا ممکن است پس از غوطه‌ور شدن در چنین تجربه‌هایی، در زندگی واقعی هم احساس ناراحتی یا ترس کنند.

۲. پاسخ‌های عاطفی: ترس، هیجان و کاتارسیس

در حالی که واکنش اولیه به بازی‌های ژانر وحشت معمولا ترس است، بازیکنان همچنین احساسات دیگری مانند هیجان، نشاط و در برخی موارد کاتارسیس (تخلیه عاطفی ناشی از هیجان یا ترس) را تجربه می‌کنند. این دوگانگی بین ترس و هیجان چیزی است که بازی‌های ترسناک را منحصربه‌فرد می‌کند. برخی مطالعات نشان می‌دهد که بازیکنان حتی ممکن است به هیجان و ترس بازی‌های ترسناک معتاد شوند، زیرا پس از غلبه بر یک لحظه چالش‌برانگیز یا ترسناک، آدرنالین شدید و احساس موفقیت ایجاد می‌کند. احساسی که به دنبال چنین لحظات ترس شدید به وجود می‌آید، کاتارسیس نام دارد. این احساس می‌تواند پاداش‌بخش هم باشد و به لذت بردن بازیکن از بازی نیز کمک کند.

۳. حساسیت زدایی نسبت به ترس

قرار گرفتن مکرر در معرض بازی‌های ترسناک می‌تواند منجر به حساسیت‌زدایی شود. چون برخی از بازیکنان به صور مکرر، عناوین ترسناک را تجربه می‌کنند ممکن است واکنش‌های احساسی آنها کمتر شود. این پدیده در زندگی واقعی هم می‌تواند رخ دهد و شخص به محرک‌های ترسناک عادت کند. حساسیت زدایی همچنین می‌تواند به این معنی باشد که بازی‌های ترسناک در ایجاد ترس کمتر موفق هستند زیرا بازیکنان با تجربه‌تر می‌شوند و کمتر به عوامل ترسناک درون بازی پاسخ می‌دهند. برای برخی از بازیکنان، حساسیت‌زدایی حتی ممکن است منجر به عطش بیشتر برای محتوای ترسناک و یا آزاردهنده شود و شخص در تجربه این بازی‌ها زیاده‌روی کند. حساسیت‌زدایی به این معنا نیست که بازیکنان ظرفیت خود را برای احساس ترس به طور کامل از دست می‌دهند، بلکه ممکن است برای تجربه واکنش‌های احساسی مشابه به محرک‌های شدیدتر، پیچیده‌تر و یا جدیدتر نیاز داشته باشند.

۴. تاب‌آوری عاطفی و مکانیسم‌های مقابله‌ای

برخی از محققان استدلال می‌کنند که انجام بازی‌های ترسناک ممکن است تأثیر مثبتی بر انعطاف‌پذیری عاطفی داشته باشد. مواجهه مکرر با ترس در یک محیط کنترل شده، می‌تواند مکانیسم‌های مقابله‌ای را برای مدیریت اضطراب و استرس ایجاد کنند. به این مفهوم «ترس ایمن» گفته می‌شود.

در بازی‌های ترسناک، بازیکنان واکنش‌های فیزیولوژیکی و عاطفی به ترس را تجربه می‌کنند، اما بدون خطرات دنیای واقعی. این می‌تواند باعث حس تسلط بر ترس و افزایش تحمل در موقعیت‌های اضطراب‌آور شود.

برخی از مطالعات نشان می‌دهند، بازیکنانی که به طور منظم بازی‌های ترسناک تجربه می‌کنند، ممکن است در هنگام مواجهه با ترس‌ها یا چالش‌ها در زندگی واقعی، اضطراب کمتر و افزایش اعتماد به نفس را تجربه کنند. بازی‌های ترسناک مهارت‌های تصمیم‌گیری و توانایی‌های حل مسئله بازیکنان را در موقعیت‌های پر استرس به چالش می‌کشند و می‌توانند توانایی آنها را برای مقابله با اضطراب در سناریوهای دنیای واقعی هم بیشتر کنند.

۵. ترس ابزاری برای کاوش احساسات

بازی‌های ترسناک فرصتی منحصر به فرد برای کاوش به بازیکنان ارائه می‌دهند. ماهیت همه جانبه این بازی‌ها به بازیکنان این امکان را می‌دهد که با ترس‌های خود به روش‌هایی مقابله کنند که ممکن است در زندگی واقعی دشوار یا غیرممکن باشد. بازی‌های ترسناک را می‌توان نوعی شبیه‌ساز در نظر گرفت، جایی که بازیکنان می‌توانند واکنش‌های خود را نسبت به ترس آزمایش کنند، با اضطراب‌های خود مقابله کنند و احساسات خود را به چالش بکشند. بازی‌هایی مانند Layers of Fear (2016) و The Dark Descent (2010) بر وحشت روانشناختی تأکید دارند و بازیکنان را تشویق می‌کنند تا با موقعیت‌های ناراحت‌کننده و معضلات روانشناختی مقابله کنند. از طریق این تجربیات، بازیکنان می‌توانند بینش‌هایی در مورد واکنش‌های احساسی خود کسب کرده و درک عمیق‌تری از مرزها و ترس‌های شخصی خود داشته باشند.

پاسخ‌های بیولوژیکی و فیزیولوژیکی به ترس در بازی‌های ترسناک

پاسخ‌های روانشناختی به ترس در بازی‌های ترسناک اغلب با واکنش‌های بیولوژیکی و فیزیولوژیکی همراه است. صرف نظر از اینکه تهدید واقعی باشد یا مجازی، بدن به تهدیدات درک شده به روش‌های مختلفی واکنش نشان می‌دهد. بازی‌های ترسناک منجر به تغییرات فیزیولوژیکی قابل اندازه‌گیری می‌شوند. این واکنش‌ها نه تنها حس ترس را افزایش می‌دهند، بلکه به تجربه کلی وحشت کمک کرده و آن را بسیار احشایی و ملموس‌تر می‌کنند.

۱. فعال شدن سیستم عصبی خودمختار

سیستم عصبی خودمختار نقش اصلی در پاسخ بدن به ترس را دارد، زیرا فرآیندهای فیزیولوژیکی غیرارادی مانند ضربان قلب، تنفس و تعریق را کنترل می‌کند. دو شاخه اصلی سیستم عصبی خودمختار یعنی اعصاب سمپاتیک و اعصاب پاراسمپاتیک مسئول تنظیم پاسخ بدن به ترس هستند. هنگامی که حین تجربه یک بازی ترسناک در معرض محرک‌های وحشت قرار می‌گیرید، اعصاب سمپاتیک فعال می‌شود و بدن را برای مقابله آماده می‌کند. این امر منجر به افزایش ضربان قلب، تنفس سریع و افزایش هوشیاری می‌شود. مطالعات نشان داده‌اند که بازیکنان هنگام بازی‌های ترسناک، به‌ویژه در لحظات حساس، برانگیختگی قابل‌توجه‌ای را تجربه می‌کنند که می‌تواند سطح اضطراب آنها را افزایش داده و به تجربه کلی ترس کمک کند.

۲. افزایش ضربان قلب و فشار خون

یکی از پاسخ‌های فیزیولوژیکی به ترس در بازی‌های ترسناک افزایش ضربان قلب و فشار خون است. وقتی بازیکنان با عناصر وحشتناکی مانند هیولاها، سناریوهای پرتنش و یا تصاویر آزاردهنده مواجه می‌شوند، بدن آنها با فعال شدن مکانیسم جنگ یا گریز پاسخ می‌دهد. این پاسخ باعث می‌شود که قلب خون بیشتری را به اندام‌ها و ماهیچه‌های حیاتی پمپاژ و بدن را برای مبارزه با تهدید و یا فرار از آن آماده کند. در سال ۲۰۱۳، روانشناس هلندی با نام Sander van der Linden (سندر ون دِ لیندن) و همکارانش طی یک تحقیق، چند بازیکن را هنگام تجربه یک بازی‌ ترسناک زیر نظر گرفتند و دریافتند که بازیکنان در طول لحظات حساس، به ویژه در موقعیت‌هایی که در برابر حملات آسیب‌پذیر بودند، ضربان قلب بالایی داشتند. این برانگیختگی فیزیولوژیکی اغلب با احساس افزایش هوشیاری و تنش همراه است که تأثیر روانی بازی را تقویت می‌کند.

۳. رسانایی پوست و تعریق

یکی دیگر از پاسخ‌های فیزیولوژیکی که ارتباط نزدیکی با ترس دارد، رسانایی الکتریکی پوست است. این پاسخ تحت تأثیر میزان عرق تولید شده توسط غدد تعریق رخ می‌دهد که در هنگام اضطراب یا ترس افزایش می‌یابد. با فعال شدن سیستم عصبی سمپاتیک، غدد تعریق فعال‌تر شده و منجر به تقویت رسانایی پوست می‌شوند، که با استفاده از حسگرها قابل ثبت و اندازه گیری است. تحقیقات دکتر ولفرام بوسِین (Wolfram Boucsein) روی اثرات فیزیولوژیکی بازی‌های ترسناک نشان داده است که سطح رسانایی پوست بازیکنان در لحظات وحشتناک بازی افزایش می‌یابد، که احساس خطر یا عدم اطمینان را ایجاد می‌کند. این پاسخ فیزیولوژیکی بازتاب مستقیم وضعیت عاطفی بازیکن است و نشان می‌دهد که بدن برای پاسخ به تهدید در بازی آماده می‌شود.

۴. اتساع مردمک و افزایش توجه دیداری

اتساع یا گشاد شدن مردمک‌های چشم، یکی دیگر از واکنش‌های فیزیولوژیکی مرتبط با ترس است. هنگامی که بازیکنان ترس را تجربه می‌کنند، سیستم عصبی سمپاتیک مردمک‌ها را بازتر می‌کند تا میزان نور ورودی به چشم را افزایش دهد و دید بازیکن را تقویت کند. مطالعات دکتر دنیل کانمن (Daniel Kahneman) نشان داده‌اند که در لحظات پرتنش بازی‌های ترسناک، مردمک چشم بازیکنان بازتر می‌شود، زیرا آنها با تمرکز بیشتری روی جاهایی مانند گوشه‌های تاریک تمرکز می‌کنند. این افزایش توجه بصری نه تنها یک پاسخ فیزیولوژیکی است، بلکه یک پاسخ روانی نیز محسوب می‌شود، زیرا مغز بازیکن به طور فعال اطلاعات را در هوشیاری بالا پردازش می‌کند.

۵. ترشح هورمون کورتیزول برای پاسخ به ترس

هورمون کورتیزول توسط غدد فوق کلیوی برای پاسخ به استرس ترشح می‌شود. این هورمون نقشی کلیدی در پاسخ فیزیولوژیکی بدن به ترس دارد. وقتی بازیکنان با موقعیت‌های استرس‌زا مواجه می‌شوند، بدن‌شان کورتیزول ترشح می‌کند تا به مدیریت تهدید کمک کند. این هورمون سطح قند خون را افزایش داده، انرژی را بیشتر می‌کند و هوشیاری را افزایش می‌دهد. افزایش سطح کورتیزول با احساس اضطراب و ترس در هر دو محیط دنیای واقعی و مجازی ارتباط دارد. تحقیقات دو روانشناس سندی من (Sandi Mann) و میریام هِنک (Miriam Henke) نشان می‌دهد که تجربه مداوم بازی‌های ترسناک می‌تواند به سطح پایه بالاتر کورتیزول منجر شود، که ممکن است بر پاسخ‌ به استرس بازیکنان در موقعیت‌های واقعی نیز تأثیر بگذارد.

۶. ترشح هورمون‌های اندورفین و آدرنالین

ترس و هیجان، چه حاصل اتفاقات واقعی و چه در اثر مشاهده اتفاقی مجازی، باعث ترشح اندورفین و آدرنالین می‌شود. این هورمون‌ها به بدن کمک می‌کنند تا در مقابل خطر بایستد. آدرنالین ضربان قلب را افزایش می‌دهد، مردمک‌ چشم‌ها را گشاد می‌کند و تمرکز را افزایش می‌دهد، پس از دفع تهدید، اندورفین باعث کاهش درد و استرس می‌شود و نوعی حس رضایت ایجاد می‌کند. برخی از بازیکنان آزاد شدن اندورفین را پس از سناریویی پرتنش و ترسناک، یکی از رضایت بخش ترین جنبه‌های بازی‌های ترسناک می‌دانند.

پاسخ‌های فیزیولوژیکی به ترس نشان می‌دهد که ترس تا چه حد عمیقاً در تجربه انسان نهفته است. این واکنش‌ها، از افزایش ضربان قلب و تعریق گرفته تا تغییرات هورمونی، توانایی بازی‌های ترسناک برای شبیه‌سازی تجربه ترس را نشان می‌دهد.

تاثیر بازی‌های ترسناک بر رفتار و تعاملات اجتماعی بازیکنان

بازی‌های ترسناک علاوه بر تاثیرات جسمی و ذهنی، پتانسیل تاثیرگذاری بر رفتار و تعاملات اجتماعی بازیکنان را نیز دارند. از آنجایی که این بازی‌ها می‌توانند احساسات شدیدی مانند ترس، اضطراب و هیجان را برانگیزند، منجر به تغییرات کوتاه مدت و بلندمدت در نحوه تعامل بازیکنان با دیگران نیز می‌شوند. به طور کلی این تاثیرات در هر شخص متفاوت است.

۱. پرخاشگری و تنظیم هیجانی

یکی از نگرانی‌های مرتبط با بازی‌های ویدیویی خشن، از جمله آثار ترسناک، پتانسیل آنها برای تأثیرگذاری بر پرخاشگری و تنظیم هیجانی است. طبق تحقیقات دکتر کریستوفر جی فرگوسن (Christopher J. Ferguson) قرار گرفتن در معرض محتوای خشونت‌آمیز در بازی‌های ویدیویی ممکن است افکار و رفتارهای تهاجمی را افزایش دهد، به‌ویژه در ژانرهایی مانند وحشت بقا. با این حال، مطالعات دیگر نشان می‌دهند که بازی‌های ترسناک، به‌ویژه آن‌هایی که بر وحشت روانشناختی تمرکز دارند، ممکن است لزوماً منجر به پرخاشگری نشوند. در عوض، بازیکنان ممکن است حالت‌های هیجانی شدید خود را به سمت تسکین استرس یا کاتارسیس عاطفی هدایت کنند، به‌ویژه اگر تجربه را کنترل‌شده و ایمن بدانند، حتی ممکن است توانایی افراد را برای مدیریت احساسات در موقعیت‌های واقعی افزایش دهد.

۲. همدلی و پیوند اجتماعی

بازی‌های ترسناک همچنین می‌توانند بر پیوند اجتماعی تأثیر بگذارند، به‌ویژه زمانی که در حالت چند نفره تجربه می‌شوند. انجام بازی های ترسناک به صورت چند نفره، می‌تواند لحظات همدلی و حمایت متقابل را ایجاد کند، زیرا بازیکنان با هم به عناصر ترسناک واکنش نشان می‌دهند. تحقیقات ریچل کوورت (Rachel Kowert) در مورد بازی چند نفره ترسناک نشان داده است که بازیکنان اغلب به واکنش‌های عاطفی خود پیوند می‌خورند و فرصت‌هایی برای تعامل اجتماعی فراهم می‌شود که ممکن است اعتماد و همکاری را افزایش دهد. بازی‌های چندنفره ترسناک، مانند Left 4 Dead (2008) یا Phasmophobia (2020) که بر کار گروهی و ارتباطات تکیه دارند، بازیکنان را ملزم به همکاری برای غلبه بر چالش‌ها می‌کنند که می‌تواند روابط اجتماعی را تقویت کند.

۳. حساسیت زدایی و تحمل اجتماعی

قرار گرفتن طولانی مدت در معرض ترس و وحشت بازی‌های ویدئویی می‌تواند منجر به حساسیت زدایی شود، نه تنها به ترس، بلکه به هنجارهای اجتماعی و اخلاقی. وقتی بازیکنان بیشتر به محتوای خشن یا احساسی بازی‌های ترسناک عادت می‌کنند، واکنش‌های آنها ممکن است شدت کمتری پیدا کند که منجر به تحمل بیشتر محتوای خشن‌تر یا آزاردهنده‌تر هم در بازی‌ها و هم در سایر اشکال رسانه‌ می‌شود. این حساسیت زدایی می‌تواند فراتر از دنیای مجازی گسترش یابد و به طور بالقوه بر ادراک بازیکنان از خشونت یا تروما در دنیای واقعی تأثیر بگذارد. در برخی افراد، تجربه مکرر بازی‌های ترسناک ممکن است بر توانایی آنها حول تحمل رنج دنیای واقعی تأثیر بگذارد، اگرچه شواهد در این مورد هنوز جای بحث دارد. حساسیت زدایی حتی می‌تواند منجر به انعطاف‌پذیری بازیکنان در برابر ترس و ناراحتی در موقعیت‌های اجتماعی یا محیط‌های رقابتی شود.

۴. سازگاری رفتاری و مکانیسم‌های مقابله‌ای

بازی‌های ترسناک می‌توانند به عنوان ابزاری برای توسعه سازگاری‌های رفتاری مثبت و مکانیسم‌های مقابله‌ای عمل کنند. بسیاری از بازیکنان می‌گویند که از بازی‌های ترسناک به عنوان راهی برای مقابله و مدیریت ترس‌های خود در یک محیط امن و کنترل شده استفاده می‌کنند. از این نظر، چنین آثاری می‌توانند با فراهم کردن فضایی شبیه‌سازی‌ شده برای انعطاف‌پذیری عاطفی، به بازیکنان آموزش دهند که چگونه با استرس و ترس در زندگی روزمره کنار بیایند. چالش‌های بازی‌های ترسناک مانند حضور در محیط‌های تاریک و تهدیدآمیز و یا حل معماها، می‌توانند حس موفقیت و کنترل ایجاد کنند که برای سلامت روان مفید است.

نتیجه‌گیری

بازی‌های ترسناک به‌عنوان یک ژانر، تجربه‌ای منحصربه‌فرد را ارائه می‌دهند که منجر به واکنش‌های روان‌شناختی و فیزیولوژیکی می‌شوند و بازیکنان را در ترس، تنش و تعلیق غرق می‌کنند. این بازی‌ها همچنین بر رفتار و تعاملات اجتماعی بازیکنان هم تأثیر می‌گذارند و پیامدهایی مانند انعطاف‌پذیری عاطفی، حساسیت زدایی، و ادراک تغییر یافته از خشونت را به همراه دارند. بازی‌های ترسناک فضای کنترل‌شده‌ای را برای مقابله و مدیریت ترس‌های خود در اختیار بازیکنان قرار می‌دهند، اما می‌توانند ارتباطات اجتماعی را تقویت کنند. با تکامل این ژانر، تحقیقات بیشتری برای درک پیامدهای دراز مدت این تجربیات، به ویژه در رابطه با پرخاشگری و همدلی ضروری است. در نهایت، بازی‌های ترسناک نه فقط نوعی سرگرمی، بلکه رسانه‌ای قدرتمند برای کشف احساسات پیچیده، تقویت مکانیسم‌های مقابله روانشناختی و شکل‌دهی تعاملات اجتماعی هستند.