روزی من هم پنجره را با باور می گشایم. با دلی پرامید چشم انتظار بهار می مانم. آن بهاری که باید بیاید، سرما و تلخی را از دلم بزداید. بهار بیاید، – در کرانه بهار ایستاده ام و به پشت سر نگاه می کنم؛ به رنج ها، مصیبت هایی که گریبان جمعی را گرفته و زخم سوگی که برایم کهنه نمی شود که نمی شود.
منبع خبر: هم میهن
دسته بندی خبر: فرهنگی
source
