۵۵۰ جان از دست‌رفته تنها در ۹ روز نخست سال ۱۴۰۴. آماری که از عدد کل تلفات نوروز ۱۳۹۹ با ۵۳۴ فوتی بالاتر است.

به گزارش سرویس اجتماعی تابناک، هرچند در سال ۱۳۹۹ با کاهش سفر به دلیل کرونا مواجه بودیم اما باید این را هم پذیرفت که گذر زمان، وعده های بازسازی و ایمنی بخشی جاده ها، حذف نقاط حادثه خیز و … تاثیری در کاهش تلفات نداشته و چه بسا شاهد نتیجه عکس نیز هستیم.

در ورای همه این اتفاقات مرگبار، یا بی‌احتیاطی‌های ماست یا بی توجهی به وظایفی است که بر دوش نهادهای مسئول است. خارج از این دو حیطه، عامل خاصی یافت نخواهد شد.

فاجعه‌ای که هر سال تکرار می‌شود

نکته هولناک ماجرا تکرار سالانه این تراژدی است. هر نوروز همان داستان آشنا:

رانندگی پرخطر

سبقت‌های غیرمجاز

سرعت‌های دیوانه‌وار

و در نهایت، خبرهای تکراری از تصادفات مرگبار

امسال هم آمارها رو به فزونی است. هر کشته یک دنیاست؛ دنیایی که پشت این آمار خشک و بی‌روح پنهان شده است. مادرانی که فرزندانشان را از دست داده‌اند، کودکانی که یتیم شده‌اند، و خانواده‌هایی که نوروزشان به عزا تبدیل شده است.

آمار بالای کشته‌های تصادفات در محورهای برون‌شهری نشان می‌دهد که بخش قابل توجهی از تصادفات در خارج شهرها و حین سفر رخ می‌دهد، بنابراین می‌توان با رعایت قوانین رانندگی از سوی هموطنان، استفاده نکردن از تلفن همراه در حین رانندگی، پرهیز از سبقت‌های غیرمجاز، رعایت سرعت مطمئنه و مجاز، استراحت حین سفرهای طولانی و پرهیز از رانندگی در حالت خواب‌آلودگی، به کاهش تصادفات و تلفات ناشی از آن در نوروز کمک کرد.

اما در حوزه ایمنی بخشی نیز باید اتفاقات ویژه ای بیفتد و همه مسئولیت‌ها صرفا متوجه مردم نیست.

فرهنگ سازی؛ نه شعار، که ضرورت بقا

آیا وقت آن نرسیده که به جای اقدامات نمایشی و مقطعی در آستانه نوروز، فرهنگ رانندگی ایمن را در طول سال نهادینه کنیم؟ آموزش باید از مدارس شروع شود، در رسانه‌ها ادامه یابد، و با اجرای دقیق قوانین تکمیل گردد. این راهی است که بسیاری از کشورها با پیمودن آن توانسته‌اند آمار تلفات جاده‌ای خود را به حداقل برسانند.

 انتخاب با ماست

این آمار تنها عدد نیستند؛ آنها پدران، مادران، جوانان و کودکانی بودند که می‌توانستند امروز در کنار خانواده‌هایشان باشند. انتخاب با ماست: یا تغییر کنیم، یا شاهد تکرار این فاجعه سال به سال باشیم. به یاد داشته باشیم که هیچ مقصدی ارزش جان انسان را ندارد. شاید وقت آن رسیده که به جای عادت‌های مرگبار رانندگی، فرهنگ احترام به زندگی را در وجود خود نهادینه کنیم. از سوی دیگر مسئولین مرتبط نیز حواسشان به وظایفشان باشد.