هنوز عمر آتش‌بس به سه شبانه‌روز نرسیده بود که از دیروز برخی شخصیت‌های سیاسی حرف‌هایی می‌زنند که معنای آن نادیده گرفتن یا کم‌اظهاری کردن در‌باره سهم و نقش مردم در جنگ ۱۲روزه است. اصرار بر اینکه موشک‌های ایرانی عامل برتری ایران بر اسرائیل شده در این سخنان هدفمندانه و برای تسخیر ذهن شهروندان به برنامه‌هایی است که در پس و پشت ذهن خود پنهان کرده‌اند.
گروهی از اعضای مجلس دوازدهم و نیز شخصیت‌های سیاسی که به جبهه تندروها وفادارند با تمرکز بر نقش تسلیحات نظامی می‌خواهند بار دیگر تجهیز ایران به انواع موشک و پهپاد و دیگر ابزار نظامی و نیز افزایش سهم اطلاعات و امنیت در این جنگ سهم بردباری و مدارای مردم را کمرنگ کنند. این در حالی است که بسیاری از آگاهان و کارشناسان جنگ باور دارند کاری که مردم کردند و مهم‌تر از آن کاری که مردم نکردند سهمی به مراتب بالاتر از ابزارآلات جنگ داشت و دارد.
به گزارش بیشتر خبرگزاری‌های رسمی و غیر‌رسمی فشار فوق‌العاده‌ای که از سوی دشمن بر ایران آمد به طور مستقیم و غیر‌مستقیم بر شهرنشینان به ویژه مردم شهرهایی مثل تهران و شماری دیگر از شهرهای بزرگ می‌توانست تاب‌آوری آن‌ها را به صفر برساند. این چیزی بود که هنوز ادامه دارد. بسیاری از خانواده‌ها در این وضعیت ناگزیر به ترک محل کار و نیز محل زندگی خود شدند و هزینه‌های پیش‌بینی نشده‌ای را بر دوش خود کشیده و می‌کشند.
تحمل این وضعیت در روزهایی که چیزی برای امیدواری نبود و نمی‌شد زمان پایان جنگ را حدس زد کار سترگی بود که ایرانیان انجام دادند و برای نهادهای قدرت دردسر درست نکردند. پذیرایی از خانواده‌های آشنا و فامیل در اکثر استان‌ها این همبستگی مردمی را به خوبی نشان داد. همین که ایرانیان هیچ دست درازی به اموال دیگران نکردند و با مدارا به خرید نیازهای خود اقدام کردند یک مزیت بزرگ بود. در آرامش پدیدار شده از سوی مردم بود که نیروهای نظامی اقدام به پاسخگویی به طرف متخاصم کردند.
حالا در این وضعیت نباید این بردباری و تاب‌آوری را نادیده گرفت و همه نقش و سهم را به تجهیزات نظامی نسبت داد. البته که باید کشور چنان نیروی نظامی داشته باشد که بتواند از امنیت و از سرمایه‌گذاری تاریخی حمایت کند. اگر نهادهای قدرت نتوانند امکان پاسخگویی نظامی به نیروی مهاجم را آماده سازند باید به توانایی و کارآمدی آن‌ها شک کرد.
source