روابط ما با چین باید گسترده باشد و یکی از شاخه‌های آن هم مسائل نظامی است. اگر رابطه کلی برای کار با چین تعریف شود فایده‌ای ندارد. ایران و چین چند سال قبل روابطشان را به سطح مشارکت جامع راهبردی تغییر دادند که رخدادی مهم است.

جامع یعنی روابطی که از حوزه کشاورزی و نظامی تا محیط زیست و دانشگاهی و… را شامل می‌شود. نباید این روابط را تک بعدی دید. باید ببینیم چقدر در این عرصه موفق بوده‌ایم.

چین وقتی چارچوبی را برای رابطه مشخص کرده، ملاحضاتی هم برای آن داشته است. اگر ما در ساختار ۲۵ ساله و چارچوب مشارکت جامع راهبردی موفق بوده باشیم، می‌توانیم از چینی‌ها مطالبه کنیم که در چارچوب این توافق، در حوزه‌های نظامی هم نیاز‌های ایران را رفع کنند، اما توجه داشته باشید که این مطالبات باید متوازن باشد یعنی نمی‌شود.

شما در حوزه‌های دیگر چین را تنها به عنوان یک فروشگاه ببینید و نیاز‌های مقطعی تان را از او مطالبه کنید و در حوزه‌های مهم و مقاطع حساس بگویید ما رابطه راهبردی داریم، این مناسبات باید جامع تعریف شده باشد تا در بزنگاه گره‌گشایی کند.