در چشم‌انداز وسیع و غالباً راکد بازی‌های ورزشی، طیفی از شبیه‌سازهای واقع‌گرایانه تا تجربیات آرکید وجود دارد که هر یک به دنبال جلب رضایت بخشی از مخاطبان هستند. با این حال، در طول تاریخ این ژانر، کمتر مجموعه‌ای توانسته است مانند Tony Hawk’s Pro Skater، پلی چنین مستحکم میان این دو قلمرو بنا کند؛ سری بازی‌ای که همواره توانسته است با ارائه یک گیمپلی مبتنی بر مهارت، در عین حال که هیجان و لذت آنی را به بازیکن تزریق می‌کند، علاقه‌مندان سرسخت اسکیت‌بورد و گیمرهای عام را به یک اندازه مجذوب خود سازد. این تعادل ظریف، فرمولی جادویی بود که در ریمیک Tony Hawk’s Pro Skater 1+2 احیا شد. اکنون، Tony Hawk’s Pro Skater 3+4 به میدان آمده است؛ یک عنوان سرگرم‌کننده و از لحاظ مکانیکی قدرتمند که گرچه در بسیاری از جنبه‌ها می‌درخشد و تجربه‌ای جذاب و عمیقاً سرگرم‌کننده را ارائه می‌دهد، اما با اتخاذ تصمیماتی بحث‌برانگیز، خود را از دستیابی به جایگاه یک اثر بی‌نقص و کامل باز می‌دارد.

از منظر فنی و بصری، این بازسازی یک دستاورد بسیار خوب به شمار می‌رود. استودیوی سازنده موفق شده است تا با وفاداری به سبک هنری نسخه‌های کلاسیک، آن‌ها را برای سخت‌افزارهای مدرن به شکلی چشم‌نواز بازآفرینی کند. مدل‌سازی دقیق و مناسب اسکیت‌بازان، بازسازی محیط‌های نمادین با بافت‌های باکیفیت و نورپردازی پویا که به هر مرحله هویتی زنده و ملموس می‌بخشد، همگی نشان از یک فرآیند تولید دقیق و حرفه‌ای دارند. بر روی کنسول‌های نسل نهم، بازی با ارائه دو حالت گرافیکی، امکان تجربه‌ی بازی با وضوح 4K یا نرخ فریم ۱۲۰ را فراهم می‌کند که دومی، با توجه به ماهیت گیمپلی، تجربه‌ای به شدت روان و لذت‌بخش را به ارمغان می‌آورد. این روانی اجرا تقریباً در تمام طول بازی پایدار است، هرچند در موقعیت‌های نادر و بسیار شلوغ، ممکن است با باگ‌های بصری جزئی مواجه شوید که البته به هیچ وجه تجربه کلی را مختل نکرده و به سرعت در هیاهوی گیمپلی محو می‌شوند.

اما فراتر از جلوه‌های بصری، این فیزیک و حس کنترل اسکیت است که هسته اصلی این بازی را تشکیل می‌دهد. سیستم فیزیک بازی به طرز ماهرانه‌ای حس سنگینی و اینرسی یک اسکیت‌باز واقعی را با چابکی و واکنش‌پذیری یک عنوان آرکید ترکیب می‌کند. هر حرکت، از یک Ollie ساده گرفته تا یک کمبوی پیچیده شامل grind و flip، دارای وزن و انیمیشن‌های خاص خود است. شما می‌توانید شتاب گرفتن اسکیت‌بورد روی یک سطح شیب‌دار و سنگینی فرود آمدن پس از یک پرش بلند را به خوبی حس کنید، در حالی که انعطاف و سرعت لازم برای تغییر جهت‌های ناگهانی و اتصال زنجیره‌وار حرکات را نیز در اختیار دارید. این یکپارچگی مکانیکی، که میان هر دو بازی Pro Skater 3 و ۴ در این بسته به صورت کاملاً یکسان به اشتراک گذاشته شده، باعث می‌شود انتقال بین مراحل این دو نسخه کاملاً یکپارچه و طبیعی باشد، مانند اینکه از ابتدا یک تجربه واحد بوده‌اند.

اما در حالت تک‌نفره، عدم وجود یک بخش داستانی یا کمپین مجزا را می‌توانیم ناامیدکننده بدانیم. سهم قابل توجهی از تجربه تک نفره روی دوش Career است که مراحل هر دو نسخه ۳ و ۴ را در دو شاخه‌ی مجزا در منو ارائه می‌دهد. ساختار چالش‌ها در این مراحل، ترکیبی از اهداف ثابت و متغیر است. در هر مرحله، وظایف کلاسیک و آشنایی مانند پیدا کردن حروف S-K-A-T-E، جمع‌آوری نوار کاست مخفی و رسیدن به امتیازهای مشخص شده در سه سطح High Score ،Pro Score و Sick Score وجود دارند که هسته اصلی پیشرفت را تشکیل می‌دهند. اما جذابیت واقعی در چالش‌های منحصر به فرد هر نقشه نهفته است، وظایفی خلاقانه و غالباً طنزآمیز؛ از دنبال کردن یک خودرو گرفته تا ریختن برف از روی درخت بر سر یک نوجوان قلدر یا از بین بردن بنرهای تبلیغاتی.

این تنوع در طراحی چالش‌ها، هر مرحله را به یک پازل محیطی تبدیل می‌کند که بازیکن را به کاوش دقیق و استفاده خلاقانه از تمام عناصر نقشه در کنار حرکات آکروباتیک اسکیت‌سواری ترغیب می‌کند. باید اعتراف کرد که تکمیل برخی از این چالش‌ها، به ویژه اهداف مبتنی بر بالاترین امتیازات یا برخی چالش‌های محیطی، دشوار هستند. اما این سختی به لطف تنوع بالای چالش‌ها و انگیزه‌ای که برای باز کردن مراحل جدید داریم، به جای خستگی و دلسردی، ما را به تلاش مجدد و بهبود مهارت‌هایمان تشویق می‌کنند.

با این وجود، تحمیل محدودیت زمانی ۲ دقیقه‌ای برای تمام مراحل، از جمله مراحل نسخه چهارم، تجربه مراحل Career را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. اگرچه پس از هر راند ۲ دقیقه‌ای، چالش‌های حل شده ذخیره می‌شوند و می‌توان این محدودیت را از طریق منوها افزایش داد، اما وجود ذاتی آن، به خصوص در مراحل Pro Skater 4 که در نسخه اصلی بر پایه اکتشاف آزاد و بدون محدودیت زمانی طراحی شده بود، کاملاً غیرضروری و حتی مضر به نظر می‌رسد. این محدودیت، حس آرامش و اکتشاف را از بازیکن سلب کرده و او را به یک مسابقه دائمی با زمان وادار می‌کند که با فلسفه‌ی اصلی طراحی THPS4 در تضاد کامل است. البته، بازی برای جبران این کمبود، بخش Free Skate را ارائه می‌دهد که در آن می‌توان به صورت آزادانه و بدون هیچ محدودیتی در نقشه‌ها به تمرین و لذت بردن از اسکیت‌سواری پرداخت. در کنار آن، بخش‌های دیگری مانند Single Session برای ثبت رکورد امتیاز در یک راند و Speedrun برای تکمیل اهداف در کمترین زمان ممکن، به غنای محتوای تک‌نفره افزوده‌اند. در مجموع، حجم محتوای ارائه شده در بخش تک‌نفره به قدری قابل توجه است که حتی اگر هیچ علاقه‌ای به تجربه چندنفره نداشته باشید، ده‌ها ساعت سرگرمی خالص و چالش‌برانگیز در انتظار شماست.

تجربه چندنفره بازی نیز با قدرت ظاهر می‌شود و با ارائه سه حالت مختلف، تنوع خوبی را برای رقابت و همکاری با دیگر بازیکنان فراهم می‌کند. در حالت Competitive، بازیکنان در راندهای متوالی با یکدیگر به رقابت می‌پردازند که هر راند قوانین خاص خود را برای امتیازدهی و رتبه‌بندی دارد و هیجان رقابت را زنده نگه می‌دارد. اما حالت آنلاین مورد علاقه‌ام، حالت خلاقانه HAWK است. در این حالت هر بازیکن در ابتدای راند، حروف کلمه H-A-W-K را در نقاطی از نقشه مخفی می‌کند و سپس همگی به دنبال پیدا کردن حروف پنهان شده توسط رقبا می‌روند. این حالت ترکیبی هوشمندانه از المان‌های مخفی‌سازی، شناخت نقشه و سرعت عمل است و تجربه‌ای منحصر به فرد و بسیار لذت‌بخش را خلق می‌کند. از نظر فنی، زیرساخت آنلاین بازی کاملاً پایدار و بهینه است و در طول تجربه، به ندرت با مشکلاتی نظیر لگ یا قطعی اتصال مواجه خواهید شد.

در نهایت، حالت Free Skate چندنفره نیز امکان گشت‌وگذار آزادانه با دوستان یا سایر بازیکنان را فراهم می‌کند. اما شاید یکی از ارزشمندترین بخش‌های بازی، Create-A-Park باشد که ممکن است توسط برخی بازیکنان نادیده گرفته شود. این ابزار قدرتمند به بازیکنان اجازه می‌دهد تا با استفاده از یک ویرایشگر پرجزئیات، پارک اسکیت‌سواری خود را طراحی کرده، آن را آزمایش کنند و با جامعه بازیکنان به اشتراک بگذارند. امکان تجربه بی‌نهایت نقشه ساخته شده توسط دیگران، عملاً عمر بازی را نامحدود کرده و دلیلی محکم برای بازگشت مداوم به آن، حتی پس از تکمیل تمام محتوای اصلی، فراهم می‌آورد.

بازی علاوه بر تونی هاک، لیستی قوی از اسکیت‌بازان مطرح دنیای واقعی مانند Jamie Foy و Yuto Horigome را در خود جای داده است که هر کدام دارای مجموعه مهارت‌ها و حرکات ویژه خود هستند. اگرچه گزینه‌های شخصی‌سازی برای این اسکیت‌بازان حرفه‌ای محدود است، اما بخش ساخت اسکیت‌باز، با آزادی عمل کامل این کمبود را جبران می‌کند. در این بخش، بازیکنان می‌توانند شخصیت دلخواه خود را از صفر بسازند و تمامی جنبه‌های ظاهری، از چهره و لباس گرفته تا طرح پشت و روی اسکیت‌بورد و چرخ‌هایش را ویرایش کنند.

فروشگاه داخل بازی نیز مملوء از آیتم‌های ظاهری متنوع است که با پیشرفت در بازی قابل خریداری هستند. این توجه به جزئیات در سیستم پیشرفت نیز دیده می‌شود. بازیکنان می‌توانند با کسب تجربه، مهارت‌های شخصیت خود را در زمینه‌های مختلف ارتقا دهند و پرک‌های (Perks) ویژه‌ای را برای حرکات جدید باز کنند. حتی این امکان وجود دارد شخصیت‌ها و مادهای مخفی را باز کنند که قوانین بازی را به شکلی جالب و سرگرم‌کننده تغییر می‌دهند و از یکنواختی احتمالی جلوگیری می‌کنند.

با تمام این نقاط قوت، به یکی از مهم‌ترین ستون‌های هر عنوان Tony Hawk’s Pro Skater می‌رسیم، یعنی موسیقی متن. موسیقی در این سری همواره نقشی فراتر از یک همراهی صوتی داشته و به عنوان نیروی محرکه‌ای برای تزریق آدرنالین و شکل‌دهی به هویت فرهنگی بازی عمل کرده است. در برخورد با موزیک‌های THPS 3+4، بازیکنان به دو دسته تقسیم می‌شوند. برای طرفداران قدیمی و وفادار سری، حذف بخش اعظمی از موسیقی‌های خاطره‌انگیز و نمادین نسخه‌های اصلی، یک ناامیدی بزرگ و نابخشودنی است.

تعداد موزیک‌‌های بازگشته از نسخه‌های اصلی حتی از بازسازی ۱+۲ نیز کمتر است، یعنی فقط ۱۰ موسیقی از مجموع ۶۹ موسیقی دو نسخه ۳ و ۴. در نظر طرفداران قدیمی، این غیبت، بخشی از روح و نوستالژی تجربه را از بین برده است. از سوی دیگر، بازیکنانی که برای اولین بار با این سری آشنا می‌شوند، با یک لیست هیجان‌انگیز از موسیقی‌های مدرن در ژانرهای راک و هیپ‌هاپ مواجه خواهند شد که به خوبی با ریتم سریع و پرانرژی بازی هماهنگ است و می‌تواند تجربه‌ای لذت‌بخش را برای آن‌ها رقم بزند.

این بازی براساس کد ارسالی ناشر (Activision) و روی PS5 تجربه و بررسی شده است