ساعت 24 – ایران برای مقابله با تهدیدات ناشی از کریدور زنگزور نیاز به یک استراتژی چندجانبه دارد. نخست‌ تهران باید دیپلماسی فعال‌تری در قفقاز جنوبی دنبال کند و با ارمنستان همکاری نزدیک‌تری داشته باشد. تقویت روابط اقتصادی و نظامی با ایروان می‌تواند به حفظ ارتباط زمینی ایران با ارمنستان کمک کند.

 دوم، همکاری با روسیه و چین برای ایجاد یک جبهه مشترک علیه پروژه‌های تحت حمایت غرب ضروری است. این همکاری می‌تواند شامل ابتکارات اقتصادی مانند تقویت کریدور شمال – جنوب باشد که رقیبی برای کریدور زنگزور محسوب می‌شود. سوم، ایران باید پیام روشنی به باکو، آنکارا و واشنگتن ارسال کند که هرگونه تغییر در مرزهای شناخته‌شده یا حضور نیروهای خارجی در نزدیکی مرزهای ایران غیرقابل‌ قبول است.

این پیام می‌تواند از طریق مانورهای نظامی، دیپلماسی عمومی‌ و همکاری با متحدان منطقه‌ای منتقل شود. برای جمع‌بندی باید گفت که کریدور زنگزور به‌ عنوان یک پروژه جنجالی، فراتر از یک مسیر ترانزیتی، به ابزاری برای بازتعریف نظم ژئوپلیتیکی در قفقاز جنوبی تبدیل شده است.

باکو با حمایت آنکارا و هماهنگی واشنگتن به دنبال تحمیل این پروژه به ارمنستان و ایران است، در حالی که ایروان و تهران با تاکید بر حاکمیت ملی و تمامیت ارضی خود‌ با آن مخالفت می‌کنند.

این پروژه نه‌تنها می‌تواند ارتباط زمینی ایران با ارمنستان را قطع کند، بلکه نفوذ ترکیه و آذربایجان را در منطقه تقویت خواهد کرد. در این میان، رقابت دیرینه ایران و ترکیه وارد فاز جدیدی شده است که می‌تواند پیامدهای گسترده‌ای برای منطقه داشته باشد.

ایران برای مقابله با این تهدیدات نیاز به دیپلماسی فعال‌تر، همکاری نزدیک‌تر و استفاده از اهرم‌های منطقه‌ای دارد. در غیر این صورت، اجرا‌شدن کریدور زنگزور می‌تواند توازن قدرت در قفقاز جنوبی را به نفع رقبای ایران تغییر دهد و چالش‌های امنیتی و اقتصادی جدیدی برای تهران ایجاد کند. این گزارش نشان داد کریدور زنگزور نه‌تنها یک پروژه زیرساختی، بلکه یک میدان رقابت ژئوپلیتیکی است که آینده منطقه را شکل خواهد داد.

شرق