فیلم Happy Gilmore 2 دنباله‌ای برای فیلم اصلی آن و با بازی آدام سندلر است که توانسته نمرات متوسطی از منتقدان بگیرد.

پس از نزدیک به سه دهه، فیلم Happy Gilmore 2 سرانجام در سال ۲۰۲۵ اکران خواهد شد و آدام سندلر بار دیگر در نقش گلف‌باز عصبی و پرانرژی، هپی گیل‌مور، به پرده سینما باز می‌گردد. این دنباله که توسط نتفلیکس تهیه شده، ادامه‌ای بر کمدی ورزشی محبوب سال ۱۹۹۶ است و نوید بازگشت همان شوخی‌های خاص، رقابت‌های گلف عجیب‌وغریب و طنز درگیرکننده را می‌دهد.

در این فیلم، هپی حالا به یک مربی گلف بدل شده و باید یک شاگرد جوان و سرسخت را برای مسابقات آماده کند، در حالی‌ که خودش نیز باید با چالش‌های شخصی، دوران پیری و بازگشت رقیب قدیمی‌اش دست‌وپنجه نرم کند. کریستوفر مک‌دونالد نیز در نقش شوتر مک‌گوین حضور خواهد داشت.

تاکنون در وب سایت راتن تومیتوز ۴۱ نقد برای فیلم Happy Gilmore 2 منتشر شده که امتیاز ۶۳ درصد را برای آن به همراه داشته است. در وب سایت متاکریتیک نیز امتیاز ۵۲ از صد برای این فیلم به ثبت رسیده که بر اساس ۱۸ نقد منتشر شده برای آن در این وب سایت است. در ادامه نظر منتقدان درباره این فیلم را مشاهده می‌کنید.

نظر منتقدان درباره فیلم Happy Gilmore 2

• راتن تومیتوز | ۴۱ نقد – امتیاز ۶۳ درصد
• متاکریتیک | ۱۸ نقد – امتیاز ۵۲ از صد

«۸۰/۱۰۰ Variety | منتقد: اوون گیلبرمن»

فیلم Happy Gilmore 2 یک جشن دیوانه‌وار و سراسر سرگرم‌کننده برای طرفداران قدیمی آدام سندلر است؛ نمایشی از نوستالژی با لبه‌هایی تازه و معاصر. این فیلم دنباله‌ای تصنعی برای کمدی‌های به‌ظاهر احمقانه اما زیرکانه‌ای نیست که سندلر را در دهه ۹۰ به شهرت رساند، بلکه بازگشتی واقعی به همان خشم پرانرژی، موسیقایی و شورش‌گرایانه‌ای است که برند او را ساخت. این دنباله که ادامه‌ای بر کمدی معروف گلف‌محور سال ۱۹۹۶ محسوب می‌شود، با همان روح هرج‌ومرج‌آمیز در زمین گلف، به شکلی بی‌تکلف ادامه پیدا کرده، انگار که فیلم اول دیروز ساخته شده است.

«۷۵/۱۰۰ Consequence | منتقد: لیز شانون میلر»

میان زندگی خانوادگی هپی و مجموعه‌ای کاملاً جدید از چالش‌هایی که باید با آن‌ها روبه‌رو شود، داستان به‌قدر کافی تازگی دارد که احساس تکرار صرف نداشته باشد، در حالی که همچنان بدلکاری‌های عجیب در زمین گلف و حضور تعداد زیادی از چهره‌های معروف را ارائه می‌دهد.

«۷۵/۱۰۰ RogerEbert.com | منتقد: ریچارد روپر»

فیلم Happy Gilmore 2 با تکیه بر انرژی بی‌منطق اما پرقدرتش و تلاش‌های آدام سندلر و بیش از ۵۰ بازیگر مهمانش، توانسته حداقل به سطح استاندارد سرگرمی برسد.

«۷۰/۱۰۰ Collider | منتقد: جف اوینگ»

البته برخی شوخی‌ها بیش از حد طولانی می‌شوند، برخی دیگر اصلاً جواب نمی‌دهند و برخی هم به بازنویسی نیاز داشتند. سکانس‌های حضور چهره‌های معروف گاهی جذاب، اما گاهی هم حواس‌پرت‌کن هستند. با این حال، در هسته خود، فیلم داستانی خوش‌قلب و دلنشین از مردی است که تلاش می‌کند بزرگ شود، بدون اینکه خود واقعی‌اش را از دست بدهد و در این مسیر، مخاطب را حسابی می‌خنداند.

«۶۷/۱۰۰ IndieWire | منتقد: کیت اربلند»

و بله، فیلم واقعاً در بسیاری از لحظات خنده‌دار است. بخش اعظم این طنز از دل بازی آدام سندلر بیرون می‌آید؛ او با مهارتی آشنا و طبیعی به نقش هپی بازمی‌گردد، گویی اصلاً از آن فاصله نگرفته بوده است. ترکیب خشم، تخیل و سلیقه لباس‌ پوشیدن شخصیت هپی همچنان او را هم خنده‌دار و هم دوست‌داشتنی نگه داشته است.

«۶۷/۱۰۰ The A.V. Club | منتقد: جسی هاسنگر»

این دنباله بار دیگر نشان می‌دهد که سندلر همچنان مأموریت دیرینه‌اش یعنی ساخت کمدی‌های احمقانه اما آرامش‌بخش را با نوعی جدیت پنهان در دوران میانسالی دنبال می‌کند.

«۶۰/۱۰۰ The Guardian | منتقد: اندرو لارنس»

برای کسانی که علاقه‌ای به گلف ندارند یا در دوران طلایی SNL با سندلر آشنا نشده‌اند، tdgl Happy Gilmore 2 ممکن است همچون ضربه‌ای بلند از خود هپی، از بالای سرشان عبور کند. اما برای نسل‌هایی که هنوز هم کمدی‌های تابستانی دهه‌های گذشته را نقل‌قول می‌کنند، این فیلم سفری تازه به مسیر خاطرات است.

«۵۰/۱۰۰ Screen Rant | منتقد: لوئیس گلیزبروک»

با این حال، فیلم عناصری دارد که کار می‌کنند، اما نه به‌اندازه‌ای که بتوانند بر ضعف‌هایی مانند حضور بیش‌ازحد بازیگران مهمان، میل بیمارگونه به بزرگ‌نمایی، نوستالژی بی‌ثمر و زمان طولانی غلبه کنند. شاید گلف‌باز دوست‌داشتنی ما بهتر بود در همان بازنشستگی باقی می‌ماند.

«۴۰/۱۰۰ The New York Times | منتقد: برندون یو»

شوخی‌های ساده و لذت‌های اولیه فیلم به‌تدریج به بلاهتی کش‌دار تبدیل می‌شوند و به‌طرز عجیبی، گلفِ واقعی زیادی در فیلم وجود دارد، تا جایی که فیلم به رؤیایی تب‌زده و بی‌پایان از سلبریتی‌های مهمان تبدیل می‌شود.

«۳۰/۱۰۰ The Hollywood Reporter | منتقد: فرانک شک»

مثل فیلم اول، این دنباله که توسط کایل نواچک کارگردانی شده، ابلهانه، بی‌مغز و به‌شدت وقیح است یعنی دقیقاً همان چیزی که طرفداران Happy Gilmore عاشقش هستند.