وقتی برای نخستین‌بار ترا را می‌بینی، ناخودآگاه به یاد پاترول‌های قدیمی نیسان می‌افتی. همان بدنه ستبر، چهره خشن و نگاه ساده اما جدی. خودرویی که انگار برای عبور از مسیرهای صعب‌العبور ساخته شده نه برای خیابان‌های باریک تهران. اما تفاوت بزرگ در جایی نهفته است که کمتر کسی به آن توجه می‌کند؛ ترا ژاپنی نیست، بلکه در چین ساخته می‌شود. همین موضوع، نقطه آغاز ماجرایی است که باعث شده یکی از آفرودرهای قابل احترام آسیا در بازار ایران گم شود.

نیسانی با شناسنامه چینی

به گزارش تابناک؛ مانیان ترا در اصل نسل جدید نیسان پالادین است که در کارخانه مشترک نیسان و دانگ‌فنگ در چین تولید می‌شود.  و در ایران با نام نییسان ترا عرضه میشود ، برخلاف نسل پیشین ترا که موتور ۲.۵ لیتری داشت، نسخه جدید از یک موتور دو لیتری توربوشارژ بنزینی بهره می‌برد. این پیشرانه با قدرتی حدود ۲۲۸ اسب بخار و گشتاور ۳۸۰ نیوتن‌متر، عملکردی نرم و قدرتمند دارد و از طریق یک گیربکس ۸ سرعته اتوماتیک به چرخ‌ها منتقل می‌شود.

شاسی هنوز نردبانی و از نوع فولادی تقویت‌شده است؛ نشانه‌ای از تبار پیکاپ‌های قدرتمند نیسان. سیستم تعلیق در جلو از نوع دوبل جناقی و در عقب از فنرهای پنج‌اتصالی با کمک‌فنرهای گازی است تا خودرو در مسیرهای سخت ثبات بیشتری داشته باشد. سامانه چهارچرخ محرک هوشمند با حالت‌های ۲H، ۴H و ۴L نیز امکان انتخاب نوع رانندگی بسته به مسیر را فراهم می‌کند.

از نظر فنی، مانیان ترا در رده SUVهای متوسط با ساختار کلاسیک قرار می‌گیرد، اما تفاوت بزرگش در زیرپوست چینی آن نهفته است. تمام فرایند مونتاژ، کالیبراسیون موتور و سیستم الکترونیکی توسط تیم دانگ‌فنگ انجام می‌شود و نیسان صرفاً دانش فنی و پلتفرم را ارائه کرده است.

خریداران مردد و بازاری که اعتماد ندارد

در گزارش میدانی از چند مالک و خریدار احتمالی، یک حس مشترک وجود دارد: ترس از آینده. تقریباً تمام افرادی که ترا را تجربه کرده‌اند، از استحکام و قدرت آن در مسیرهای خاکی تعریف کرده‌اند، اما در مورد خدمات و قطعات، همه با یک جمله پاسخ داده‌اند:

«ماشین خوبه، ولی نمی‌دونیم فردا چی می‌شه.»

نبود شبکه خدمات منظم و نمایندگی‌های آموزش‌دیده، باعث شده مالکان در تعمیر و نگهداری دچار سردرگمی شوند. از طرف دیگر، برخلاف آنچه انتظار می‌رفت، واردکنندگان خصوصی نتوانستند جای خالی شرکت‌های معتبر را پر کنند. ترا در ایران نه پشتیبان قوی دارد و نه بازار دست‌دوم مطمئن. همین بی‌اعتمادی، فروش آن را محدود به چند مورد انگشت‌شمار کرده است.

یکی از کارشناسان بازار خودرو در گفت‌وگو با ما می‌گوید:

«ترا پتانسیل فنی بالایی دارد، اما بدون خدمات پس از فروش، هیچ شانسی ندارد. مردم حاضر نیستند با خودرویی زندگی کنند که حتی فیلتر روغنش هم در بازار پیدا نمی‌شود.»

از نوریانی تا پرشیا خودرو؛ وقتی مسیر واردات از جاده خارج شد

در این نقطه، پای پرشیا خودرو به میان می‌آید؛ شرکتی که سال‌هاست انحصار واردات و خدمات برند بی‌ام‌وه را در ایران در اختیار دارد. روزگاری که مؤسسه نوریانی نمایندگی رسمی بی‌ام‌وه بود، خریداران ایرانی با اطمینان از خدمات، اصالت قطعات و قیمت منطقی خودروها حرف می‌زدند. نوریانی‌ها بیش از هفتاد سال با بی‌ام‌وه کار کردند و رابطه‌ای مبتنی بر اعتماد دوطرفه داشتند. اما از وقتی پرشیا خودرو وارد میدان شد، ورق برگشت.

پرشیا خودرو نه‌تنها نتوانست همان سطح اطمینان و خدمات را حفظ کند، بلکه با رفتار انحصاری و قیمت‌گذاری‌های غیرمنطقی، ذهنیت عمومی را نسبت به برندهای وارداتی خدشه‌دار کرد. نتیجه‌اش چه شد؟ خریدار ایرانی وقتی امروز اسم برند خارجی می‌شنود، به‌جای شوق، ترس به دلش می‌افتد؛ ترس از نبود خدمات، قطعه و پشتیبانی. و همین فضای بی‌اعتمادی، حالا دامن برندهایی مثل نیسان ترا را هم گرفته است.

ترا اگر در زمان نوریانی‌ها وارد می‌شد، احتمالاً به یک SUV محبوب در ایران تبدیل می‌شد. اما امروز، در فضای بی‌نظم واردات و انحصارطلبی شرکت‌هایی مثل پرشیا خودرو، سرنوشتش در هاله‌ای از ابهام مانده است.

نیسان ترا در ذات خود خودرویی قابل‌احترام است؛ مستحکم، مقاوم و از نظر فنی امتحان‌پس‌داده. اما هیچ محصولی، هرچقدر هم خوب باشد، بدون مدیریت درست و اعتمادسازی در بازار دوام نمی‌آورد. در شرایطی که خدمات پس از فروش بی‌سامان است و شرکت‌های واردکننده تنها به سود کوتاه‌مدت فکر می‌کنند، ترا تنها مانده است.

این خودرو می‌توانست پلی باشد میان علاقه‌مندان آفرود و برند نیسان، اما حالا در خلأ بی‌اعتمادی گرفتار شده. شاید روزی که ساختار خدمات و واردات در کشور شفاف‌تر شود، ترا فرصت دوباره‌ای پیدا کند تا ثابت کند که می‌شود از دل چین هم خودرویی ساخت که شایسته نام نیسان باشد.

مانیان ترا با همه توان فنی و مهندسی روز، در موقعیتی پیچیده  است. خودرویی که از دل همکاری یکی از باسابقه‌ترین خودروسازان ژاپن و یکی از بزرگ‌ترین شرکت‌های چینی بیرون آمده، اما در بازاری حضور دارد که حتی به نام‌های بزرگ هم اعتماد ندارد.

در ذات خود، ترا خودرویی است مقاوم و آینده‌دار؛ اگر پشتوانه خدمات و تأمین قطعه واقعی داشته باشد. اما فعلاً در میان دو جهان گرفتار است  نه آن‌قدر ژاپنی که مردم مطمئن باشند، نه آن‌قدر چینی که ارزان و بی‌دغدغه باشد.

در شرایطی که بازار ایران تشنه محصولاتی با اصالت و خدمات منظم است، شاید روزی برسد که مانیان ترا بتواند خودش را اثبات کند. اما تا آن روز، هنوز در جاده‌ای پر از تردید حرکت می‌کند؛ جاده‌ای که از کارخانه دانگ‌فنگ در چین آغاز شد و حالا به خیابان‌های بی‌اعتماد تهران رسیده است.