ساعت 24 ر-نشریه فارن‌افرز در مطلبی به قلم آرون فرایدبرگ درباره استراتژی و سیاست‌های اقتصادی چین از روند هجمه اقتصادی شوک‌آور آینده چین نوشته که شماری از کشورهای جهان می‌کوشند با اتخاذ استراتژی جمعی مناسب با این سوداگری واضح پکن برخورد کنند.
به گزارش شفقنا از نشریه فارن‌افرز؛ بیست‌وپنج سال بعد از آغاز نخستین هجمه اقتصادی چین موسوم به «شوک چینی» که با افزایش ناگهانی صادرات چین باعث اختلال در بخش‌های تولیدی و صنعتی در سرتاسر جهان شد؛ پکن دوباره با انواع و اقسام یارانه‌های مختلف شروع به پر کردن بازارهای جهانی با موجی از کالاها و مواد تولیدی خود- از هر نوعی، از فلزات و منسوجات گرفته تا محصولات پیشرفته‌تری مانند خودروهای الکتریکی، باتری‌های لیتیومی و نیمه‌هادی‌ها- کرده است. هجومی که در کشورهایی که از نظر اقتصادی پیشرفته‌ترند، بخش‌های مربوط به فن‌آوری‌های نوظهور را تهدید کرده و برنامه‌ریزی‌های انجام‌شده برای ریسک‌زدایی از فعالیت‌های اقتصادی پس از همه‌گیری را، با دور کردن زنجیره‌های تامین از چین از مسیر خارج می‌کند. در کشورهای در حال توسعه نیز، سونامی جدید واردات ارزان چینی می‌تواند برنامه‌های صنعتی‌سازی و مدرن‌سازی را در آن کشورها مختل کند.
بر اساس تئوری‌های اقتصاد و تجارت که در غرب رایج است، شی جین‌پینگ رهبر چین، چاره‌ای جز نوعی بازگشت به عقب یا به عبارت بهتر عقب‌نشینی ندارد- که دلیلش هم این است که اقتصاد چین به طور خطرناکی نامتوازن و نامتعادل شده است. بر اساس گزارش بانک جهانی؛ چین در سال ۲۰۲۲ در حدود ۳۰ درصد از ارزش افزوده تولید جهانی را به خود اختصاص داده، ولی با این حال تنها ۱۳ درصد از مصرف جهانی به چین اختصاص داشته است.
اما این که تصور کنیم شی و حزب کمونیست چین در مورد اقتصاد چین به همان سبک و سیاق اقتصاددانان غربی فکر می‌کنند، اشتباه است. کلید درک سیاست‌های اقتصادی رهبر چین دانستن این نکته است که سیاست‌های چینی [مانند اقتصاد دیگر حکومت‌های دیکتاتوری] اساساً در ارتباط با قدرت معنا پیدا می‌کنند، نه در مورد رفاه. [این یعنی] رهبر چین مطمئناً به سمت تمرکز قدرت صنعتی جهان در چین پیش خواهد رفت- و این سیاست حتی اگر خطر ایجاد یک درگیری تجاری فاجعه‌بار با سایر کشورها نیز وجود داشته باشد، دنبال خواهد شد.
[از این منظر] ظهور یک چالش مشترک فرصتی ایجاد کرده که دموکراسی‌های صنعتی پیشرفته غرب و کشورهای کمتر توسعه‌یافته جنوب جهانی نوعی همکاری را در دستور کار قرار دهند. پکن به شدت در برابر هرگونه تلاش برای هماهنگی و اتحاد سیاسی علیه خود خواهد ایستاد و تلاش خواهد کرد کشورهایی را که به دنبال ایجاد تفرقه یا انزوای چین هستند، سرکوب کند. اما مشکلات ناشی از تشدید مرکانتیلیسم چین در حال حاضر آن‌قدر زیاد است که هیچ کشوری نمی‌تواند به شیوه‌ای پایدار به آن‌ها رسیدگی کند.
source