خدا اجر گریه‌کن‌های اباعبدالله را با آغوش امام رضا می‌دهد. آغوشی که طعم آن را همه چشیده‌ایم. چه کسی می‌تواند ادعا کند لذت در آغوش امام رضا بودن را نچشیده است؟ یا صدای مهربان او را نشنیده است؟ یا درد دل گفتن با او و شنیدن او را احساس نکرده است؟ نگاه نافذ ضریح را دیده‌ایم. آغوش باز درهای حرم را احساس کرده‌ایم. زیبایی چهره امام هشتم را درک کرده‌ایم. زیبایی حرم، دنیا را از چشم زائر می‌اندازد. سبکی هوایش، سنگینی هوای دنیا را به او یادآوری می‌کند. تا لذت آخرت را نچشیم که نمی‌توانیم دل از دنیا ببریم. و حرم امام رضا آخرت است. او تضمینی است که همه را باید به آینده امیدوار کند. هم در زندگی شخصی و هم در زندگی ملی و جمعی، چشم امیدمان اگر به حضرت ولی‌نعمت باشد، شایسته هیچ خوف و حزنی نیستیم. آینده ایران متعلق به علی‌بن‌موسی‌الرضاست.

ببینیم که با وجود تمام خطراتی که در طول این قرن‌ها ایران را تهدید کرده، این کشور هرگز نابود نشده است. گرفتاری‌ها آمده‌اند و رفته‌اند اما ایران مانده و رو به سوی اعتلا دارد، نه سوی زوال. این اثر نظر امامی است که از روز اول آمدنش، شاه ملت ایران شد. ما ایرانی‌ها مردمانی غریبیم که جز امام غریب کسی را نداریم. اوست قلبی که در سینه این سرزمین می‌تپد و آن را ام‌القرای نهضت ناب تشیع می‌گرداند. اوست فرمانده‌ای که مردمان این خطه را به یاران فرزندش تبدیل می‌کند.

از محمود کاوه تا محسن حججی، کم نبوده‌اند جوانان کربلایی‌ای که با امام هشتم سَری داشته‌اند و سِرّی. آنکه خواست از گرفتاری نفس برهد و پا به سلوک بگذارد امام رضایی شد، آنی هم خواست از گرفتار ایام برهد و زندگی‌اش جانی بگیرد، پنجره خانه‌اش را به سوی خورشید مشرقی امام هشتم گشود. یا ثامن‌الحجج، نظری فرما؛ گرفتاران را جز خانه رأفت، مأمنی نیست. به یاد تازه‌درگذشتگان، خادم‌الرضا سیدابراهیم رئیسی و شاعر فقید، آقای بهمنی که در ۶۳ سالگی آهوی صیاد قلب‌ها شد. السلام علیک یا علی‌بن موسی‌الرضا….