ساعت 24 – سیدعلی مدنی‌زاده در یکی از سخت‌ترین و پیچیده‌ترین روزهای ایران مسوولیت وزارت اقتصاد را پذیرفته است. او در روزهای تازه‌سپری‌شده یک ویژگی از شخصیت خود را نشان داد و آن دوری داوطلبانه از قرار گرفتن در جلوی دوربین و خبرنگاران بود. او باید چشم به راه می‌نشست تا روزهای آرام‌تری از راه برسند و بتواند در یک فضای نسبتا بهتری به انجام وظایفش بپردازد.

شاید به نظر برسد حالا همان روزهای عادی است اما شوربختانه همه می‌دانند این روزهای رهاشده و بلاتکلیف از بدترین روزهای یک جامعه به حساب می‌آید. پسر شیکاگو به درستی می‌داند روزهای پیش‌رو چندان آسان نیست و او باید از میان آتش تردید‌ها و رهاشدگی‌ها بگذرد تا بتواند کاری کند. نگاهی به رسانه‌های اجتماعی گروه‌های گوناگون نشان می‌دهد وزیر جوان اقتصاد زیر ذره‌بین قرار دارد و هر گفتار و رفتار او واکاوی شده و درباره‌اش تعبیر و تفسیر خواهد شد.

برخی از کسانی که به دانش و توانایی او برای اصلاح اقتصاد باور دارند بیم آن دارند که سیاست‌ورزان او را در چاله‌هایی بیندازند که خودش پیش‌بینی نمی‌کرد. شماری دیگر از اقتصاددانان هستند که اصولا با آموزه‌های اقتصاد نو مشکل ذهنی دارند و این روزها برگشتن به دهه۶۰ را فریاد می‌زنند.

آن‌ها نیز به این چشم دوخته‌اند که مدنی‌زاده یک تصمیم اشتباه بگیرد و آن را در بوق کنند. شماری از فعالان اقتصادی ناسره نیز زمزمه می‌کنند که باید مالیات بخشیده شود و به این ترتیب درآمد دولت را کاهش دهند. شماری نیز فریاد سر داده‌اند که هنوز مدیران دولت سیزدهم همه کاره‌اند و…

با این همه اما شماری از اقتصاددانان و فعالان صنعتی می‌گویند مدنی‌زاده را نباید دست‌کم گرفت و باور دارند وی با درک و فهم همه دشواری‌های اداره وزارت اقتصاد پا به این میدان گذاشته است، همچنین در میان فعالان بازار سرمایه و پول و نیز اقتصاددانان شمار قابل‌اعتنایی هستند که آمادگی دارند در صورت نیاز به وزیر جوان کمک برسانند.

حالا پسر شیکاگو باید نشان دهد درسی که در بالاترین سطح اقتصاد خوانده است و هوشمندی‌اش می‌تواند او را یک وزیر کامیاب کند. رییس‌جمهور باید برخی مزاحمت‌های درون کابینه که اقتصاد را تنها در سخنرانی و سرزدن به این اداره و آن سازمان می‌دانند متقاعد کند در امور اقتصادی دخالت نکنند.