دو. انتقام باید غافلگیرانه باشد. عملیات وعده صادق بیشتر نشانگر توانایی بود و بیش از آن‌که ضربه عملیاتی باشد، ضربه‌ای روانی بود. همین‌که این بار همه می‌دانند ایران قطعا واکنش نشان خواهد داد، یکی از دستاوردهای واکنش پیشین ایران است. این بار اما باید ابعاد نمادین ماجرا را کنار گذاشت و ضربه‌ای محکم و غافلگیرانه وارد کرد. غافلگیری می‌تواند در زمان، در اهداف یا در مکان اتفاق بیفتد.

سه. این بار همه منتظرند واکنش ایران مستقیم در سرزمین‌های اشغالی باشد. می‌توان این پیش‌فرض را به هم زد و به منافع و مواضع در سایر کشورها حمله برد. هیچ اشکالی هم ندارد. کلوخ‌انداز را پاداش سنگ است.

چهار. به تأخیر انداختن واکنش علیه اسرائیل وقتی مثمر و مفید است که اولا سطح غافلگیری را بالا ببرد و  ثانیا انتظار حمله ایران خود نوعی جنگ روانی و اجتماعی تلقی شود. به‌هرحال معلوم است که راه‌حل نهایی مسئله فلسطین، از بین بردن تمام اشغالگران نیست، بلکه بازگرداندن آن‌ها به سرزمین‌های مبدا، تشکیل دولت یکپارچه فلسطینی در تمام سرزمین فلسطین، بازگشت تدریجی آوارگان فلسطینی و همه‌پرسی برای تعیین حاکمیت و دولت از تمام ساکنان و فرزندان ساکنان پیش از ۱۹۴۸ است. انتظار حمله‌ای که ایران ایجاد کرده، دقیقا هدف مهاجرت معکوس را تشدید می‌کند به‌شرط آن‌که تهدید معتبر بماند و گاهی تا نزدیکی اجرا هم پیش رود. 

صدالبته آن‌که تهدیدهای بعدی به شرطی معتبر خواهد بود که تهدید فعلی در میان‌مدت یا کوتاه‌مدت عملی شود.

پنج. انتقام ایران از رژیم صهیونیستی می‌تواند حتی یکی از مؤلفه‌های تعیین‌کننده در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا باشد. این سخنی گزاف نیست. پیش‌ازاین، دولت کارتر هم یک دوره‌ای شد که اغلب کارشناسان مسائل آمریکا، علت آن را انقلاب اسلامی ایران و تسخیر لانه جاسوسی آن کشور می‌دانند. تقریبا دو ماه تا انتخابات آمریکا باقی‌مانده و انتقام شدید ایران، می‌تواند ترامپ را در برابر دموکرات‌ها تقویت کند. شاید صلاح باشد تا یک روز پس از انتخابات ریاست جمهوری آمریکا و دوران گذار دولت در آن کشور صبر شود.