جوان آنلاین: در دهه‌های اخیر، روابط اقتصادی ایران و چین به عنوان یکی از مهم‌ترین محور‌های سیاست خارجی ایران همواره اهمیت بالایی داشته است. بسیاری چین را صرفاً به عنوان یک صادرکننده بزرگ کالا‌های صنعتی و الکترونیکی به دنیا می‌شناسند، اما این نگاه صرف به چین، نادیده‌گرفتن بخش بزرگی از ظرفیت‌های تجاری این کشور است، در واقع چین نه تن‌ها بزرگ‌ترین صادرکننده جهان است، بلکه یکی از بزرگ‌ترین واردکنندگان نیز به شمار می‌رود. در حال حاضر، نفت یکی از مهم‌ترین کالا‌هایی است که چین از ایران وارد می‌کند، اما با دقت بیشتر به ظرفیت‌های دیگر اقتصادی چین، می‌توان به حوزه‌های متعدد دیگری دست یافت که می‌تواند راهگشای توسعه تجارت ایران باشد. 
 ضرورت شناخت ظرفیت‌های متنوع تجاری با چین
اگرچه ایران در دوران تحریم‌ها بیش از هر زمان دیگری به تجارت با چین وابسته شده است، اما این کشور به عنوان دومین اقتصاد جهان، تنها به دوره‌های بحران اقتصادی محدود نمی‌شود. چین یک بازیگر بزرگ در اقتصاد جهانی است که حتی غرب با وجود تمام چالش‌ها و رقابت‌ها، به طور پیوسته در پی بهره‌گیری از تعاملات اقتصادی با این کشور است، به بیان دیگر فرصت‌های اقتصادی در تجارت با چین نباید تنها در دوران تحریم‌ها دیده شود، بلکه باید در هر شرایطی از این ظرفیت‌ها بهره برد. یکی از حوزه‌هایی که کمتر به آن توجه شده است، ظرفیت‌های چین در زمینه واردات کالا‌های غیرنفتی است. این کشور به دنبال تنوع‌بخشی به بازار‌های خود و تأمین کالا‌هایی است که نیاز‌های رو به رشد طبقه متوسط و مرفه چین را پوشش دهد. صنایع دستی، فرش ایرانی و محصولات فرهنگی و هنری از جمله کالا‌هایی هستند که می‌توانند با بازاریابی و برنامه‌ریزی درست، سهم بزرگی از بازار چین را به‌دست آورند، از سوی دیگر محصولات کشاورزی و فرآورده‌های غذایی نیز از دیگر فرصت‌های مهمی است که نباید از آن غافل شد. 

 همکاری در نوسازی شیوه‌های کشاورزی و دامداری
با توجه به تجربه چین در نوسازی بخش کشاورزی و دامداری، ایران می‌تواند از این تجربه برای بهبود وضعیت کشاورزی خود بهره‌برداری کند. چین در دهه‌های گذشته به دلیل نیاز به تأمین امنیت غذایی برای جمعیت میلیاردی‌اش، سرمایه‌گذاری‌های کلانی در فناوری‌های کشاورزی کرده است. از تکنیک‌های مدرن آبیاری گرفته تا روش‌های بهبود تولید دام و محصولات کشاورزی، همکاری ایران با چین می‌تواند به یک فرصت طلایی برای افزایش تولید و بهره‌وری در این بخش تبدیل شود. 
ایران با بهره‌گیری از فناوری‌های نوین چینی می‌تواند نه‌تن‌ها تولید خود را افزایش دهد، بلکه امنیت غذایی خود را نیز تقویت کند، همچنین این همکاری می‌تواند به کاهش وابستگی ایران به واردات مواد غذایی و افزایش تاب‌آوری اقتصادی کشور در برابر نوسانات جهانی کمک کند. صنایع تبدیلی نیز می‌توانند از این فرصت بهره‌برداری کنند و با استفاده از تجربه چین در این حوزه، به ارتقای کیفیت و تنوع محصولات خود بپردازند. 

 «چین» یک شریک استراتژیک در تمام شرایط
با وجود تمامی چالش‌های جهانی و فشار‌های بین‌المللی، چین همواره به عنوان یکی از مهم‌ترین شرکای تجاری ایران باقی مانده است. در حقیقت، چین نه تن‌ها در دوران تحریم‌ها بلکه در شرایط عادی نیز می‌تواند به یکی از ستون‌های اصلی تجارت خارجی ایران تبدیل شود. توسعه روابط تجاری با چین و بهره‌برداری از ظرفیت‌های آن، ایران را قادر می‌سازد از وابستگی‌های خود به بازار‌های محدود جهانی بکاهد و به تعامل با یک اقتصاد بزرگ و متنوع بپردازد، همچنین چین به عنوان یک واردکننده بزرگ می‌تواند بازار جدیدی برای بسیاری از کالا‌های ایرانی فراهم کند. نیاز‌های گسترده این کشور در حوزه محصولات کشاورزی، صنایع دستی، فناوری‌های نوین و حتی خدمات فنی و مهندسی، ایران را در موقعیت مناسبی قرار می‌دهد تا از این فرصت‌ها بهره‌برداری کند. تعامل با چین نباید تنها به نفت محدود شود، بلکه با بررسی دقیق بازار‌های چین و شناخت نیاز‌های آن می‌توان از این بازار به عنوان یک پل ارتباطی برای ورود به سایر بازار‌های آسیایی نیز استفاده کرد. 
چین به عنوان دومین اقتصاد بزرگ جهان، ظرفیت‌های بی‌شماری در حوزه واردات و تجارت خارجی دارد که نباید نادیده گرفته شوند. همکاری با این کشور می‌تواند به ایران در توسعه اقتصادی، بهبود صنایع کشاورزی و دامداری و ایجاد فرصت‌های جدید صادراتی کمک کند. تجارت با چین نباید تنها به دوران بحران و تحریم‌ها محدود شود، بلکه باید به عنوان یک استراتژی بلندمدت برای رشد اقتصادی کشور در نظر گرفته شود.